Αυτό που ονομάζουμε πράσινο πιπέρι είναι, στην πραγματικότητα, ένα πρώιμο στάδιο της ζωής του γνωστού μας μαύρου πιπεριού (Piper nigrum). Επειδή το πράσινο πιπέρι διατηρείται ελάχιστο χρόνο φρέσκο, συνήθως το αποξηραίνουν ή το αφυδατώνουν, με κρυοξήρανση. Η συντήρηση του ωστόσο, ως φρέσκο, στο αλάτι ή σε «σαλαμούρα» (όξινη άρμη με νερό, αλάτι και ξίδι), του επιτρέπει να διατηρεί αμείωτα όλα τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του.
Οι πράσινοι κόκκοι του διακρίνονται για το λεπτό τους άρωμα και τη φρεσκάδα τους. Η γεύση του είναι πιο ήπια από του μαύρου πιπεριού, αλλά τα αρώματα του είναι πιο έντονα, πιο βοτανικά και πιο φρουτώδη. Απελευθερώνονται μάλιστα καλύτερα όταν σπάσετε τους κόκκους σε γουδί.
Το πράσινο πιπέρι έγινε διάσημο χάρη στη γαλλική κουζίνα, όπου χρησιμοποιείται για το μοσχαρίσιο φιλέτο και το στήθος πάπιας. Οι τρυφεροί του κόκκοι αρωματίζουν επίσης σάλτσες, μαρινάδες, ψητά λαχανικά (σπαράγγια), τερίνες πουλερικών, κρεατικών, ψαριών, πιάτα με κυνήγι, το φρέσκο κατσικίσιο τυρί και τα αυγά ποσέ. Επίσης συνδυάζεται υπέροχα με φράουλες, ανανά, βερίκοκα, καθώς και με τα περισσότερα φρούτα του δάσους.